EU vazal van de Verenigde Staten

Bewerkte tekst van het orgineel, de bron hierboven:

De voorloper van de Europese Unie, de Europese Gemeenschap, bleef neutraal in het Israëlisch-Arabische conflict van 1973, de Jom Kippoer-oorlog, en wilde de Amerikaanse sancties tegen de Arabische staten niet steunen. Dit maakte de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Henry Kissinger woedend. Hij ontbood de toenmalige Duitse kanselier Willy Brandt en zijn minister van Buitenlandse Zaken Walter Scheel naar Washington. Tijdens de briefing met de Amerikaanse president Nixon sprak Willy Brandt nu over “geëmancipeerd partnerschap”. Nixon en Kissinger vonden dat helemaal niet grappig.

Kissinger reisde in het voorjaar van 1974 naar de toenmalige Duitse hoofdstad Bonn om Scheel en Brandt op de vingers te tikken. De ministers van Buitenlandse Zaken van de Europese Gemeenschap kregen ook de opdracht om bijeen te komen in Schloss Gymnich bij Bonn. Daar zouden ze de zogenaamde “Gymnich-formule” aannemen. Voortaan zouden ze alle belangrijke beslissingen op het gebied van buitenlands beleid die de belangen van de VS zouden kunnen beïnvloeden, met Washington coördineren.

Het geheel zou vervolgens worden ondertekend door de regeringsleiders van de landen van de Europese Gemeenschap in een ceremoniële handeling in Brussel. Vreemd genoeg kondigde Willy Brandt kort voor de ceremonie in Brussel, die ook door de Amerikaanse president Nixon zou worden bijgewoond, zijn ontslag aan.

Het verhaal van de Stasi-agent Günther Guillaume in de kanselarij of Willy's vrouwenverhalen als reden voor zijn aftreden overtuigde destijds niemand echt. Kissinger had lang de voorkeur gegeven aan zijn vriend Helmut Schmidt. Schmidt werd kanselier en ondertekende onmiddellijk de Verklaring van Brussel. Schmidt, deze vermeende “ware patriot”, las altijd gewillig elke wens uit de ogen van de machthebbers in Washington en vervulde ze onderdanig.